Inhoud
- Giftige rabarber - verkeerd geloof of feit?
- Oxaalzuur - de onschadelijke dader
- Eerste oogst met minder oxaalzuur
- Geen invloed van de bloei op het gifgehalte
- Tips en trucs
Giftige rabarber - verkeerd geloof of feit?
Sinds rabarber het menu heeft gehaald, wordt gesproken over zijn gifgehalte. Is rauwe rabarber giftig als hij bloeit of vanaf juni? Ontdek hier hoe het eigenlijk is besteld voor giftige rabarber.
Oxaalzuur - de onschadelijke dader
Naast veel waardevolle vitamines en voedingsstoffen bevat rabarber oxaalzuur. Deze stof belemmert de opname van ijzer in het lichaam, wat zorgwekkend is voor zuigelingen en nierpatiënten. Bovendien tast oxaalzuur het glazuur aan en bindt calcium in het organisme.
Wat op het eerste gezicht dramatisch lijkt, is natuurlijk alleen van toepassing in hoge doses en onder ongewone omstandigheden.
Als rabarber wordt gekookt, neemt het aandeel oxaalzuur weer af in vergelijking met verse producten. Ruwweg zou een persoon die 60 kilogram weegt maar liefst 36 kilo verse rabarber moeten eten om zichzelf te schaden.
Eerste oogst met minder oxaalzuur
Het gehalte aan oxaalzuur bouwt zich langzaam op in rabarber alleen tijdens de vegetatieperiode. Dit heeft met name invloed op de schaal. Als gevolg hiervan bevat de oogst in april slechts een minimale hoeveelheid van de giftige stof.
Het wordt aanbevolen om de stelen voorzichtig te schillen aan het einde van het rabarberseizoen. Na de Sint-Jansdag, 24 juni, vindt traditioneel geen oogst plaats. Dit behoudt de vitaliteit van de plant en voorkomt de consumptie van besmette stengels.
Geen invloed van de bloei op het gifgehalte
Er is een hardnekkig gerucht onder amateurtuiniers dat rabarber na de bloei niet meer moet worden gegeten. Het feit is dat de prachtige bloem en het aanwezige oxaalzuur niets met elkaar te maken hebben.
De consumptie van verse rabarber hoeft na de bloei niet te worden vermeden. Het zou jammer zijn om het toch al korte seizoen te beperken vanwege valse informatie.
Tips en trucs
Geniet van rabarber met zuivelproducten, zoals een lichte vanillesaus. Het calcium in de melk bindt de al zeer kleine hoeveelheid oxaalzuur als onoplosbaar calciumoxalaat en slaat het volledig neer.
GTH